ظهر روز عاشورا دو جور آدم به خیابانهای تهران آمده بود: یکی به عشق حسین(ع) و دیگری برای اهانت به مسئولان کشور.
محرک گروه اول، عشق حسین و اهل بیت پیامبر(ص) بود و محرک گروه دوم، شبکه‌های ماهواره‌ای و اینترنتی از لندن و واشنگتن و لس‌آنجلس.
گروه اول، به عشق امام حسین(ع) به سر و سینه می‌زدند و در مظلومیت شهیدان کربلا می‌گریستند و گروه دوم، برای جلب توجه دوربین های بی.بی.سی و صدای آمریکا و تلویزیون مجاهدین خلق، دست و سوت می‌زدند.
هنگام اذان، گروه اول بیاد نماز آخر امام حسین(ع) زیر تیرباران سپاه عمرسعد؛ نماز جماعت اقامه کردند و گروه دوم، نماز جماعت گروه اول را سنگباران کردند.
بعد از ظهر، گروه اول به بیاد مظلومیت بنی هاشم، خیمه های نمادین را آتش زدند و بر مظلومیت حسین(ع) گریستند، و گروه دوم برای جلب توجه و ایجاد هیجان و به‌هم زدن نظم عمومی، سطل آشغال‌ها، خودروها و اموال عمومی را به آتش کشیدند.
گروه اول اگر با نیت خالصانه عزاداری کرده باشند، دل فاطمه(س) و امام زمان(عج) را شاد کرده اند و در این دنیا و سرای باقی اجرشان را خواهند گرفت، ولی گروه دوم، با هر نیتی آن کارها را کرده باشند، دل سران غرب و وهابیت را شاد کرده اند.
چه تفاوتی زیادی است بین گروه اول و گروه دوم!